موزه کفش نورتهمپتون، در انگلستان را بشناسید

مقالات این بخش به معرفی موزه های کفش جهان می پردازد.
امروز می خواهم شما را به خواندن مقاله ای در مورد موزه کفش انگلستان نورتهمپتون دعوت نمایم:

موزه کفش انگلستان در نورتهمپتون

این موزه که در نورتهمپتون انگلستان واقع شده، از دهه 1870 اقدام به جمع آوری کفش کرده است. و هم اکنون دارای بزرگترین مجموعه کفش در جهان است که در سال 1997 توسط شورای موزه ها ، کتابخانه ها و بایگانی با اهمیت بین المللی تعیین شده است. طبقه همکف به نمایش حدود 12000 جفت کفش موزه اختصاص داده شده که در بازه زمانی مصریان باستان تا به امروز قرار دارد.
همچنین دو گالری مربوط به کفش وجود دارد:
Life & Sole بر روی تاریخ ساخت کفش تمرکز دارد و شامل بازسازی یک کارخانه کفش قدیمی است. در طبقه دوم و سوم خانه موزه در مورد تاریخچه نورتهمپتون و سرامیک های شرقی و هنر ایتالیایی از قرن 15 تا 18 نمایشگاهی به نمایش گذاشته شده است.

تاریخچه کفش های موجود در موزه

کفش های اولیه
ساده ترین راه برای محافظت از پا، استفاده از متریال های مناسب – پوست ، برگ های بزرگ و چمن – و بستن آنها زیر پا بود. در کشورهای گرم، این صندل دست بافت از چمن یا الیاف گیاهی ساخته شده و با حلقه های انگشتی به پا متصل شده است. نمونه هایی از صندل های اولیه در ژاپن ، پلی نزی و آمریکا نیز یافت شده است.
تعداد کمی از کفش های اولیه سالم مانده اند. تکه هایی از کفش های عصر برنز در حفاری ها یافت شده، اما برای تعیین سبک کافی نیست.

کفش های رومی

اما از عصر طلایی روم به بعد کفش های بسیاری باقی مانده اند که نشان می دهد سبک کفش های بسیار بیشتری از آنچه که انتظار می رود وجود داشته است. رومی ها با پوشیدن صندل نظامی، به نام کالیگا، به انگلیس وارد شدند.
این صندل ها دارای یک شبکه مشبک، جلو طرح دار و کفی به شدت میخ خورده بودند.
سبک های دیگر کلسئوس و گالیکا بودند که هر دو جلوبسته بوده اند – سبکی که بیشتر مناسب هوای انگلیس است.
پس از رفتن رومی ها، انگلیس شروع به تولید سبک های خاص خود کرد.
معمولاً یک کفش چرمی جلو بسته به شکل بیضی یا گرد بود.
کفش مچ پا در قرن 9 محبوب بود.

تغییرات شکل سرپنجه

سبک کفش در دوران قرون وسطی همچنان تغییر می کند. شکل سرپنجه کفش نشانه وضعیت بود.
کفش های پادشاه و درباریان او کفشی درازترین سرپنچه را داشتند.
این سبک را خانم ها استفاده نمی کردند.
کفش مچ پا همچنان محبوب بود، این کفش معمولاً دارای سه جفت سوراخ بود.
سرپنجه دراز در اواخر قرون وسطی ناپدید شد و اشکال سرگرد و مربعی جای آن را گرفت.
در ابتدا یک اندازه معقول، اما در ادامه این شکل ها بزرگ و بزرگتر می شوند.
در طول سلطنت هنری هشتم پهنای 6 اینچ معمول بود.

تغییر شکل پاشنه

پس از سال 1500 ، سرپنجه نوک تیز و برگشتی و به دنبال آن سرگرد در دهه 1590 ظاهر شد. با پایان دوره سلطنت الیزابت اول، پاشنه ها به 2-3 اینچ رشد می کنند، تمام کفش ها به صورت مستقیم ساخته می شوند و از طرفین باز می شوند. در زمان چارلز اول، چکمه های تا زانو پر زرق و برق محبوب بودند. در قرن هجدهم ، کفش های زنانه منعکس کننده الگوهای ظریف لباس آنها بودند. کفش های مردانه کاملاً ساده از چرم مشکی با سرپنجه نوک تیز و پاشنه کوتاه ساخته شدند. کفش ها از ساتن و ابریشم بسیار لطیف شده اند و به همین دلیل بندهای روبان اضافه می شود تا کفش روی پا بماند.

مشخصه قرن نوزدهم با غلبه چکمه های زنانه و مردانه است.
بوت Blucher ، چکمه های پارچه ای ، بوت الاستیک ، بوت دکمه ای و بوم Balmoral از سبک های محبوب آن بود. به غیر از چکمه ، زنان کفش های سبک کفش مجلسی را در انواع مختلف مواد از ساتن و ابریشم گرفته تا چرم های خزنده و کشیده می پوشیدند. مردان بین بند کفش آکسفورد ، با بند جلو و یک زبانه بسته و کفش دربی ، با بند جلو و پنجه باز ، انتخاب داشتند.
قرن بیستم شاهد انواع مختلفی از کفش ها و ظهور طراح کفش بود.
از کفش های میله ای دهه 1920 گرفته تا کفش های دو رنگ دهه 1930 تا سبک های سودمند دهه 1940 و سپس پاشنه استیل تا دهه 1960 ، طراحان کفش در طول قرن 20 برجسته بودند.

در این مقاله با موزه کفش انگلستان آشنا شدید. 
حتما بقیه ی مقالات این بخش را نیز بخوانید:
موزه کفش آلمان و بزرگ ترین کفش جهان
مقاله موزه کفش تبریز در عمارتی زیبا
موزه کفش بلژیک و آثاری متنوع