داستان الهام بخش کفش موژیتو اثر جولین هایکس

نه تنها طراحی کفش های زیبا، بلکه خواندن داستان های الهام بخش در مورد ایده اولیه طراحی شان نیز بسیار لذت بخش است. اگر به طراحی کفش علاقه مند باشید و آثار خاص هنرمندان را در دنیای کفش دنبال کنید، حتما تصویر اثر منحصر به فرد جولین هایکس را مشاهده کرده اید. جولین هایکس در واقع معمار مستقر در لندن است که با طرح کفش مشهورش به نام موژیتو شناخته می شود. وقتی برای اولین بار این کفش منحصربه فرد را دیدم حسابی در مورد اینکه چطور طراح به فکر طراحی چنین کفشی افتاده ذهنم را مشغول کرد. بنابراین به جستجو پرداختم و بالاخره مصاحبه ای از جولین هایکس پیدا کردم که در آن از داستان جالب ایده اولیه کفش موژیتو گفته شده بود. تا پایان مقاله با من همراه باشید :

ایده اولیه کفش موژیتو

در اینجا به داستان ایده اولیه کفش موژیتو از زبان طراح آن می پردازم:
یک شب اواخر تابستان در استودیو داشتم به طراحی کفش فکر می کردم.
با خود گفتم نمی دانم چرا در کفشهایی مانند پاشنه بلندها، نیازی به صفحه پا وجود دارد؟
هنگامی که من به جای پا بر روی شن نگاه می کنم، کاملاً مشخص است که نیروی اصلی به سمت پاشنه پا می رود.
حتی با ایستادن بر روی یک بلوک چوبی، با داشتن پاشنه بلند، پاشنه پا پشتیبانی می شود و
پا به طور طبیعی شکاف را با استخوان ها و تاندون ها پر می کند.
پا استحکام و پشتیبانی داخلی خود را دارد، بنابراین چرا این را کپی کنید.
شما یک بلوز با بازوهای سفت و سخت بین آرنج و مچ دست نخواهید داشت!

بنابراین این سؤال را مطرح کردم:
اگر طراحی کفش تحولی از صندل اولیه بوده، چگونه می توان به کمک مواد و تکنیک های نو، راه حل جدیدی ارائه نمود؟
بنابراین، من سعی کردم این سؤال را به روشی مشابه با نحوه طراحی یک پل، بررسی نیروها و بررسی ساده ترین، ظریف ترین و در عین حال شاعرانه ترین نیروهای در حال بازی در مواد به کار رفته، بررسی کنم.

با استفاده از این رویکرد، من کاغذ ترسیم را به پایم پیچیدم،
سپس آن را با چسب کاغذی چسباندم و طراحی های مختلف هندسی را روی فرم پایم رسم کردم.
مرحله بعدی خطرناک تر بود زیرا مجبور شدم شکل را از کف پای خود جدا کنم و به الگوی یا پایم آسیب نرسانم.

طراحی کفش موژیتو

طرحی که تولید شد یک هندسه منفرد پیچیده بود. از زیر پاشنه پا شروع می شد، سپس زیر پاشنه پا می پیچید و سپس به پشت خود پیچیده می شد تا پشتی پاشنه و مچ پا را حمایت کند. این فرم در پا ایجاد احساس سبکی و در معرض هوا بودن می کرد. بنابراین آن را “موژیتو” خواندم زیرا تقریباً شبیه پیچ و تاب پوست آهک بود. انتخاب مواد ساده بود: این کفش لایه ای با فیبر کربن برای هسته است که پیچش و استحکام آن را به کفش می دهد، چرمی در قسمت پا و لاستیک در قسمت راه رفتن. سه ماده، هر کدام یک کار خاص را انجام می دهند.